Nurdan SEZGİN1
1 Kütahya Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Mühendislik ve Doğa Bilimleri Fakültesi, Adli Bilimler Bölümü, Kütahya, Türkiye
Özet
Hayvanlar uzun yıllardır deney, av, eğlence gibi birçok amaçla istismar edilmektedir. Bunların dışında hayvanlara yönelik şiddet içeren eylemlerin varlığı da bilinmektedir. Hayvan istismarının insanlara yönelik şiddetle ilişkisi olup olmadığı uzun yıllardır çalışılan bir konudur. Buna rağmen hayvan istismarını başlı başına bir suç olarak araştırmak ihmal edilmiştir. Hayvanlara yönelik şiddetin sinyalleri çocukluk döneminde de kendini göstermektedir. Bununla birlikte birçok çalışmacı bu konuyu kişilerin ruh sağlığıyla da ilişkilendirmiş; birçok seri katilin hayvan eziyeti geçmişi olduğu yönünde çalışmalar öne sürmüşlerdir. Bu çalışmanın amacı, hayvanlara yönelik eziyetin çocukluk dönemi ve ruh sağlığıyla ilişkisine değinmek, seri katillerin hayvan zulmü geçmişini incelemektedir.
Anahtar Kelimeler: Hayvan eziyeti, Şiddet, İstismar, Seri katiller
Giriş
Duyguları olan ve acıyı hissedebilen hayvanlar; deneyler, avlanma, eğlence amaçlı kullanım (sirk gibi), endüstriyel kullanım gibi amaçlarla uzun yıllardır zarar görmektedir. Uzun yıllardır hayvan istismarının insanlara yönelik şiddetle ilişkisi olup olmadığı yönünde çok sayıda çalışma yapılmaktadır. Fakat bu çalışmalar yine de hayvan istismarını başlı başına bir suç olarak araştırmayı ihmal etmiştir (Ford et al., 2021). Oysa ki hayvanlara eziyet, genel olarak şiddetin provasıdır (Arluke et al., 1999).
Tarihte Pisagor, Kant, Gandhi gibi birçok düşünür insanlara yönelik şiddet ile hayvan istismarı arasında önemli bir ilişki olduğunu ileri sürmüşlerdir (Beirne, 2004). Suçlu profilleri üzerine yapılan çalışmalar kişilerin neden ve nasıl suç işlemeye başladığını uzun yıllardır araştırmaktadır. Bu çalışmaların önemli bir kısmı hayvanlara eziyet etmenin ileride insanlara yönelik suç olarak tanımlanacak çeşitli eylemlerin bir başlangıcı olabileceğini savunmaktadır. ‘Şiddetin şiddeti doğurduğu’ anlayışıyla yola çıkan, bir kısmını kriminolog ve psikiyatristlerin oluşturduğu araştırmacılar, aşırı şiddet eyleminin belirtisi olarak hayvanlara yapılan eziyete dikkat çekmişlerdir (Wright & Hensley, 2003; Leary et al., 2003; Verlinden et al., 2000; Arluke &Madfis, 2014).
Hayvanlara yönelik suç olarak ifade edilen eylemler üzerine yapılan çalışmalarda “eziyet, istismar, ihmal, şiddet” gibi farklı terimler kullanılmaktadır. Rowan (1999) bu kavramlar arasında ayrım yapmaktadır. Eziyet eyleminde kişi genellikle hayvanın acısını gözlemler ve bundan hoşlanır. Örneğin, bir kedinin kuyruğunu yakan kişinin, onun acı içinde kaçışını izlemekten keyif alması. İstismar ise kişinin hayvanlara yönelik yüksek düzeyde güç kullanmasını içermektedir. Örneğin, kişinin bacağına sürtünen bir kediyi tekmelemesi (Rowan, 1999).
Ascione (1993) hayvanlara yönelik eziyeti, bir hayvanın kasıtlı olarak gereksiz acı, ıstırap veya sıkıntıya girmesine ve/veya ölümüne neden olan, sosyal açıdan kabul edilemez davranış olarak nitelendirmiştir (Ascione, 1993). Bazı çalışmacılar hayvan istismarını, bazı insanlarda görülen ahlaki kusurların bir belirtisi olarak ifade etmişlerdir (Taylor, 2004). Hayvanlara zarar veren kişilerin insanlar için bir tehlike oluşturacağı düşünülmektedir. Hayvanlara karşı eziyeti alışkanlık haline getirenlerin (Campbell, 2002), partnerlerine ve çocuklarına karşı saldırgan davranışlar sergileme ihtimallerinin daha yüksek olduğu (Arkow, 1995; Ascione, 1996); şiddet mağduru olanların hayvanlara zarar verme olasılıklarının yüksek olduğu ve bu kişilerin ileride insanlara karşı da saldırgan olma ihtimallerinin yüksek olduğu (Kellert & Felthous, 1985; Ressler et al., 1988) ifade edilmiştir.
1968 yılında Mcdonald tarafından yapılan bir çalışmada, küçük hayvanlara saldırmanın, insanlara karşı aşırı eziyetin öncülerinden biri olduğu ifade edilmiştir (Mcdonald, 1968). Şiddet içeren eylemler sergileyen suçlular ile şiddet içermeyen suçlara karışan kişiler arasında hayvanlara eziyet etme oranlarının şaşırtıcı ölçüde benzer olduğu ifade edilmektedir (Patterson-Kane & Piper, 2009).
Literatürde uzun yıllardır yapılan birçok çalışmada hayvanlara yönelik şiddetin, insanlara karşı yapılacak şiddetin bir başlangıcı olma niteliğinde olduğu ifade edilmiştir. Bu çalışmanın amacı, hayvanlara yönelik eziyetin çocukluk dönemi ve ruh sağlığıyla ilişkisine değinerek, seri katillerin hayvan zulmü geçmişini incelemektedir.
Çocukluk dönemi ile hayvan eziyeti ilişkisi
Hayvanlara eziyet etmenin temelinde empati eksikliği olduğu düşünülmektedir (Miller, 2001). Çocuklar, kısmen sosyalleşme konusunda deneyimlerinin aile içi şiddeti içermesi sebebiyle hayvanları istismar etmeyi öğrenebilirler (Flynn, 2001). Hayvan eziyetine ve genel olarak şiddete tanık olan, istismarcı bir ortamda büyüyen çocukların ileride hayvanları istismar etme olasılığının daha fazla olduğu öne sürülmüştür (Hensley & Tallichet, 2005; Haden & Scarpa, 2005). Ayrıca cinsel istismar mağduru çocukların hayvanlara eziyet etme yaygınlığının, istismara uğramamış çocuklara göre altı kat daha fazla olduğu ifade edilmiştir (Ascione et al., 2003). Çalışmalar, çocukların hayvanlara yönelik zulmü öğrendiklerini ve uyguladıklarını, insanlara karşı şiddete yönelmeden önce şiddet davranışının sonuçlarına karşı duyarsızlaştıklarını göstermektedir (Johnson, 2018).
Okul öncesi çocukların yeterince denetlenmemeleri, okul çağı çocukların ise istismar ve şiddete maruz kalmaları sebebiyle hayvanlara eziyet ettikleri ifade edilirken, ergenlik dönemindeki çocukların antisosyal kişiliğin bir belirtisi olarak hayvanlara eziyet ettikleri düşünülmektedir (Ascione & Lockwood, 2001).
Bazı katillerin çocukluklarında arkadaşlarını ve anne babasını öldürmeden önce çok sayıda hayvana işkence ettiği (Petersen & Farrington, 2007), kedi ve köpekleri kasalara kapatıp, birbirlerine zarar verişlerini izleyerek zevk aldığı (Lockwood & Hodge, 1998; Schechter & Everitt, 1996), annesini ve arkadaşlarını öldürmeden önce kedileri doğrayıp parçalarını sakladığı, diri diri gömdüğü, tekrar mezardan çıkarıp odasında sergilediği (Schechter & Everitt, 1996), bilinmektedir.
Ressler et al. (1983) 36 sadist katili inceledikleri bir çalışmada, bu katillerin yarısına yakınının geçmişlerinde hayvanlara eziyet ettikleri bilgisine ulaşmışlardır (Ressler et al., 1983). Langevin et al. (1983) bazı çocuk katillerinin hayvanlara eziyet ettiğini kaydetmişlerdir (Langevin et al., 1983). Başka bir çalışmada, sadist seri katillerin her tür hayvan istismarı dikkate alındığında %90’a yakınının daha yaygın olarak hayvan istismarı işlediklerini ifade etmişlerdir (Levin & Arluke, 2009).
Dadds et al. (2002) çalışmasında, hayvanları istismar etme motivasyonunda gelişimsel olgulaşmamışlık ve kötü niyet arasında ayrım yapmaktadır. Olgunlaşmamış çocuk insani şiddete hiçbir zaman başvurmayabilir. Fakat kötü niyetli bir genç, sadistçe saldırılarının provasını yapar. Hayvanlara yönelik saldırılarını gerçekleştirmek için toplumsal açıdan değerli veya kültürel açıdan insanileştirilmiş olan hayvanları (kedi ve köpekler) seçmektedirler (Dadds et al., 2002). Önceleri hayvanlara uygulanan şiddet, sonrasında insanlara uygulanacak olan şiddetin bir provası olarak ifade edilebilir. Bu tür insanların kurbanın karşısında güçlü hissetmek adına gerçekleştirilen sadist eylemlerle kurbanlarını kontrol etmeye çalıştıkları düşünülmektedir (Arluke & Madfis, 2014). Bir çalışmada, şiddet uygulayan mahkumların çocukken hayvanlara şiddet uygulamalarının, şiddet uygulamayan mahkumlara ve mahkûm olmayanlara göre önemli ölçüde daha sık olduğu tespit edilmiştir. Dolayısıyla çocukluk döneminde hayvanlara eziyet etme eylemi, sadece rahatsız bir kişi veya ailede olabilecek diğer şiddet türleri hakkında bilgi vermez; ayrıca şu anda başkalarına karşı şiddet uygulayan veya uygulayabilecek kişilerin tahmin edilmesini de sağlayabilir (Flynn, 2012).
Çalışmalar gösteriyor ki çocukluk döneminde hayvan istismarı, şiddet deneyimleri ve davranışsal sağlık sorunları arasındaki yollar karmaşık ve çok yönlüdür. Bu nedenle bu davranışı gösteren çocuklarla çalışan hekimlerin bu davranışsal bozuklukları anlayarak yaklaşması oldukça önemlidir (Wenocur & VanFleet, 2024).
Ruh sağlığı ile hayvan eziyeti ilişkisi
Birçok şekilde meydana gelen hayvanlara kötü muamele vakalarında, kişilerin zihinsel sağlık sorunlarına ve davranışsal ilişkilerine çok az dikkat çekilmiştir (Ekizoğlu, 2023; Levitt, 2023). Hayvanlara kötü muamele suçlularına yönelik ampirik olarak desteklenen müdahalelerin eksikliği göz önüne alındığında, bu faktörlerin belirlenmesi özellikle önemlidir (Levitt, 2023).
Genel olarak hayvan istismarı, akıl hastalığının, kusurlu kişiliğin ve/veya sonraki dönemlerde suçluluğun bir habercisi olarak görülmektedir (Flynn, 2012).
Bir hasta, hayvanlara ilişkin psikotik sanrılara/algılara dayanarak bir hayvanı yeni öldürmüşse bu, bu tür sanrılar üzerinden harekete geçmeye hazır olduğunun bir işareti olabilir. Şiddet içeren bir suç işlemiş bir kişinin adli değerlendirmesi yapılırken, psikotik hayvan öldürme olasılığı da dikkate alınmalıdır (Felthous & Hirsch, 2024).
Resmi bir tanı konmuş olmasa da çocukluk döneminde davranış bozukluğu olan kişilerin yetişkinlikte antisosyal kişilik bozukluğuna sahip olduğu öne sürülmektedir (Gleyzer et al., 2002). İleri derecede hayvan eziyeti, diğer antisosyal davranışların yanında, akıl sağlığı açısından önemli bir davranış bozukluğu oluşturabilecek anormal saldırganlığa işaret etmektedir (Felthous & Hirsch, 2024). Cinsel sadizm ile psikopatinin cinsel cinayetlerle önemli ölçüde ilişkili olduğu ifade edilmiştir (Chan, 2021). Dolayısıyla hayvanlara yönelik sadist davranışlar, seri cinayetlerin en yaygın örneği olan seri cinsel cinayetlerle tutarlıdır (Felthous & Hirsch, 2024).
Yetişkinlikteki antisosyal davranışlarla ilişkilendirilen (Gleyzer et al., 2002) hayvan istismarı, davranış bozukluğunun bir bileşeni olarak tanımlanmaktadır (Wilson & Norris, 2003). Hayvan istismarı da dahil birçok şiddet davranışı psikopati ile ilişkilendirilmiştir (Rock et al., 2021; Dads et al., 2006; Stuperich & Strack, 2016). Aynı şekilde alkol kullanım bozukluğu, ailede antisosyal davranış öyküsü, obsesif kompulsif bozukluk ve histrionik kişilik bozukluğu ile hayvan eziyeti arasında güçlü ilişkiler olduğu öne sürülmüştür (Vaughn et al., 2009).
Hayvan eziyeti geçmişi olan seri katiller
Özellikleri çocuk döneminde belirgin hale gelen psikopati, pişmanlık ve empati eksikliği, çevreye karşı azalan duygusal tepki, başkalarını kendi çıkarları için duyarsızca kullanma ve suç davranışları geliştirmeye karşı yatkınlıkla karakterize edilen nörolojik bir hastalıktır (Van Dongen, 2020; Mota-Rojas et al., 2022; Simons et al., 2008; Cleckley, 1976). Davranış bozukluğunun ilk belirtilerinden biri olan hayvanlara karşı eziyet, bu davranışlardan biri olabilir (Overton et al., 2012).
Bir seri katilin davranış biçimi ve psikolojik özellikleri bir anda ortaya çıkmaz; yıllar içinde gelişen bir süreçten oluşurlar. Çocukluk dönemindeki bazı davranışlar (hayvanlara eziyet gibi) bu istismarlara işaret edebilir. Bu davranışlar bireyin güç kullandığı durumlarda ortaya çıkabilmektedir. Çoğu durumda birey, gücünü başkaları üzerinde yeniden teyit etmektedir (Herrmann, 2022; Casoy 2017).
Yakın çevreleri tarafından seri katiller genellikle “sakin” olarak tanımlanmışlardır. Çocukluklarında sıklıkla hayvanlara işkence ettikleri bilinmektedir (LaBrode, 2007). Bazı seri katillerin gençliklerinde hayvanlara uyguladıkları şiddet içeren eylemleriyle ilgili (Johnson & Becker, 1997);
- Evinin çevresindeki kuş, tavşan, kedi ve köpeklerin bulunduğu, günde 10’a kadar hayvanı öldürdüğü (vurma, boğma, bıçaklama, ateşe verme),
- Biyoloji dersinde bir domuz cenini çaldığı ve kendi başına parçalara ayırdığı,
- Merak ettiği hayvan dokularının bir kısmının tadına baktığı,
- Hayvan diseksiyonu yaparken cinsel olarak heyecan duyduğu,
- Hayvanların kafataslarını odasında sergilediği,
- Öldürdüğü hayvan parçalarıyla mastürbasyon yaptığı, yönünde ifadeleri bulunmaktadır (Johnson & Becker, 1997).
Hayvanlara eziyet, seri katillerin ayırt edici özelliğidir (Ressler et al., 1996). Hayvanlara yönelik eziyet ile seri katiller arasında bir ilişki olduğu düşünülmüş (Wright & Hensley, 2003), hayvan eziyetine çocukluk veya ergenlikte hayvan istismarı eylemleriyle başlayan psikopatların ve seri katillerin davranışsal geçmişinin bir bileşeni olduğu ifade edilmiştir (Morales-Vives et al., 2019). Hayvanlara eziyet ile insanlara yönelik şiddet arasındaki bu tehlikeli ilişkiyi ele almanın en önemli yolu erken müdahaledir (Johnson, 2018). Hayvanlara eziyet eden seri katillerin ortak paydasının, zevk için acı verme arzusu olduğu öne sürülmektedir (Levin & Arluke, 2009).
Çocukluklarının korkunç anılarını dengeleme ihtiyacı, seri katillerin neden çocukken hayvanları istismar ettiğini açıklıyor. Öfke ve intikam duygularını hayvanlara aktarırlar ve bu eylemlerinden zevk duyarlar. Bu his ve davranış şekli bir süre sonra savunmasız ve işkence gören köpek yavrusundan, savunmasız ve işkence gören bir insana yönelir. Anormal davranışları, sapkınlıkları, güçsüzlük ve yetersizlik duygusunu gizlemeye devam eden ve kontrol edilemeyen seri cinayet döngülerine doğru evrilir (Knight, 2006). Seri katiller arasında bile hayvanlara eziyet yönünden bir ayrım öne sürülmüştür. Kurbanlarına uzun süre işkence yapan seri katillerle işkence yapmayan seri katiller karşılaştırıldığında, uzun süre işkence yapanların gençliklerinde hayvanlara işkence yapmış olma olasılığı daha yüksek bulunmuştur (Stone, 2007).
Çalışmacılar seri cinayetlerde zulmün nasıl ortaya çıktığını anlamaya çalışmışlardır. Dolayısıyla hayvan zulmünün bir işaret olabileceği düşünülmüştür (Arluke et al., 2018). Seri katillerin önemli bir yüzdesi hayvanlara zulmetmektedir (Wherry et al., 1995; Ressler et al., 1996; Verlinden et al., 2000). Hayvanlara eziyet eden seri katillerin arasında en göze çarpan örneklerin (Ted Bundy, Albert DeSalvo, Edmund Kemper gibi), evcil hayvanları istismar ettikleri, aile üyeleriyle birlikte hayvanlara eziyet ettikleri, kedi ve köpekleri kutulara koyup ok attıkları, hamile kedileri ateşe verdikleri, üzerlerine sıcak su döktükleri bilinmektedir (Felthous & Hirsch, 2024; Fox et al., 2017).
Patolojik ve yıkıcı narsistler olarak tanımlanan seri katiller, dünyaya olan öfkelerini ve kıskançlıklarını, başkalarına saldırarak ve onlara korkunç şekilde davranarak göstermektedirler. Çocukluk döneminde yaşanan istismar deneyimlerinin ve bunun psikanalitik sonuçlarının tek başına seri cinayetleri anlamanın bir yolu olduğunu düşünmek doğru olmaz. Birçok kişi çocukluğunda istismar edilmektedir; fakat bu çocukların hepsi seri katil olmamaktadır (Knight, 2006).
Sonuç
Dünyanın birçok yerinde uzun yıllardır hayvanlar farklı şekillerde istismar edilmektedir. Bu istismar içerisinde en tehlikeli olanı hayvanlara çeşitli yollarla ve uzun süreli olarak eziyet edilmesidir. Bir canlıya eziyet etmek başlı başına insanlık dışı bir eylem olarak değerlendirilmelidir. Özellikle bu canlı savunmasız bir tür olduğunda bu tablo çok daha vahşi bir görüntü kazanmaktadır. Birçok araştırmacı hayvanlara yönelik şiddet içeren eylemlerin ileri dönemlerde insanlara yönelik şiddet eylemlerine evrileceğini savunmaktadır. ‘İnsan şiddetinin provası’ olarak görülen hayvan eziyeti göründüğünden çok daha tehlikelidir. Bu sebeple yasaların, hayvanlara yönelik suç teşkil eden eylemleri değerlendirirken bu konuya daha geniş bir pencereden bakmaları gerekmektedir. Birçok çalışmanın sonucu değerlendirilerek söylenebilir ki empati ve merhamet yoksunu yetişkin bir bireyin insanlara karşı empati ve merhamet göstermesini beklemek akılcı bir yaklaşım olmayacaktır.
NOT: Yazının orijinal haline buradan ulaşabilirsiniz:
DOI: 10.23880/ijfsc-16000381
Kaynaklar
Arkow P. (1995). Breaking the cycle of violence: A practical guide. Almeda, CA: Latham Foundation.
Arluke A, Levin J, Luke C, Ascione F. The relationship of animal abuse to other forms of antisocial behavior. Journal of Interpersonal Violence, 1999;14:963-975.
Arluke A, Madfis E. Animal abuse as a warning sign of school massacres: A critique and refinement. Homicide Studies, 2014;18(1):7-22. doi: 10.1177/1088767913511459
Ascione FR, Friedrich WN, Heath J, Hayashi K. Cruelty to animals in normative, sexually abused, and outpatient psychiatric samples of 6- to 12-year-old children: Relations to maltreatment and exposure to domestic violence. Anthrozoos, 2003;16:194-212. doi: 10.2752/089279303786992116
Ascione FR, Lockwood R. (2001). Cruelty to animals: Changing psychological, social, and legislative perspectives. In Human Society of the United States (Ed.), The State of Animals (pp. 39-53). Gaithersburg, MD: Humane Society Press.
Ascione FR. (1996). Domestic violence and cruelty to animals. Amelda, CA: Latham Foundation.
Ascione FR. Children who are cruel to animals: A review of research and implications for developmental psychology. Anthrozoos, 1993;6(4):226-247. doi: https://doi.org/10.2752/089279393787002105
Beirne P. From animal abuse to interhuman violence? A Critical review of the progression thesis. Society & Animals, 2004;12(1):39-65. doi:10.1163/156853004323029531
Campbell A. The admissibility of evidence of animal abuse in criminal trials for child and domestic abuse. Boston College Law Review, 2002;43:463-486.
Casoy I. (2017). Um analise especifica sobre serial killer: Louco ou Cruel? (2nd edition) Sao Paulo: WWC.
Chan HCO. Sexual sadism and psychopathy in sexual homicide. In AR Felthous & H Saß (Eds.), The Wiley International Handbook on Psychopathic Disorders and the Law, vol. 1, Diagnosis and Treatment (pp. 693-712). Chichester, UK: John Wiley & Sons Ltd.
Cleckley H. (1976) The Mask of Sanity. MO: Mosby
Dadds MR, Turner CM, McAloon J. Developmental links between cruelty to animals and human violence. The Australian & New Zealand Journal of Criminology, 2002;35:363-382.
Dads MR, Whiting C, Hawes DJ. Associations among cruelty animals, family conflict, and psychopathic traits in childhood. Journal of Interpersonal Violence, 2006;21(3):411-429.
Ekizoğlu SA. (2023). How animal abuse is related to interpersonal violence. In: Animal Abuse and Interpoersonal Violence: A Psycho-Criminological Understanding (Eds. HCO Chan, RWY Wong), Wiley. https://doi.org/10.1002/9781119894131.ch7
Felthous AR, Hirsch MA. (2024). Toward a classification of animal maltreatment. In: Animal Abuse & Interpersonal Violence (pp. 213-242), HCO Chan, RWY Wong (Eds.), Hoboken, NJ: John Wiley &Sons, Inc.
Flynn CP. (2012). Understanding Animal Abuse: A Sociological Analysis. NY: Lantern Books, Brooklyn.
Flynn CP. Acknowledging the “zoological connection”: A sociological analysis of animal cruelty. Society and Animals, 2001;9(1):71-87.
Ford J, Alleyne E, Blake E, Somers A. A descriptive model of the offence process for animal abusers: Evidence from a community sample. Psychology, Crime & Law, 2021;27(4):324-340. https://doi.org/10.1080/1068316X.2020.1798430
Gleyzer R, Felthous AR, Holzer CE. Animal cruelty and psychiatric disorders. Journal of American Academy of Psychiatry and the Law, 2002;30:257-265.
Haden SC, Scarpa A. Childhood animal cruelty: A review of research, assessment, and therapeutic issues. The Forensic Examiner, 2005;23-32
Hensley C, Tallichet SE. Learning to be cruel? Exploring the onset and frequency of animal cruelty. Int J Offender Therapy and Comparative Criminology, 2005;49(1):37-47. doi: https://doi.org/10.1177/0306624X04266680
Herrmann MC, Costa BM, Weber CAT. Serial killers: Behavioral and psychological characteristics. EC Psychology and Psyvhiatry, 2022;11(2):105-108.
Johnson BR, Becker JV. Natural born killers?: The development of the sexually sadistic serial killer. J Am Acad Psychiatry Law, 1997;25(3):335-348.
Kellert SR, Felthous AR. Childhood cruelty toward animals among criminals and noncriminals. Human Relations, 1985;38(12):1113-1129. doi: https://doi.org/10.1177/00187267850380120
Knight ZG. Some thoughts on the psychological roots of the behavior of serial killers as narcissists: An object relations perspective. Social Behavior and Personality, 2006;34(10):1189-1206. doi: 10.2224/sbp.2006.34.10.1189
LaBrode RT. Etiology of the psychopathic serial killer: An analysis of antisocial personality disorder, psychopathy, and serial killer personality and crime scene characteristics. Brief Treatment and Crisis Intervention, 2007;7(2):151-160. doi:10.1093/brief-treatment/mhm004
Langevin R, Paitich O, Orchard B, Handy L, Russon A. Childhood and family background of killers seen for psychiatric assessment: A controlled study. Bull Am Acad Psychiatry Law, 1983;11(4):331-341.
Leary MR, Kowalski RM, Smith L, Phillips S. Teasing, rejection, and violence: Case studies of the school shootings. Aggressive Behavior, 2003;29:202-214. doi: 10.1002/ab.10061
Levin J, Arluke A. (2009). Reducing the Link’s false positive problem. In: The link between animal abuse and human violence. (A. Linzey Ed.). Eastbourne: Sussex Academic Press.
Levin J, Arluke A. (2009). Refining the link between animal abuse and subsequent violence. In A. Linzey (Ed.), The link between animal abuse and violence (pp. 163-171). Eastbourne, UK: Sussex Academic Press.
Levitt L. (2023). Substance abuse and animal maltreatment. In: Animal Abuse and Interpoersonal Violence: A Psycho-Criminological Understanding (Eds. HCO Chan, RWY Wong), Wiley. https://doi.org/10.1002/9781119894131.ch14
Lockwood R, Hodge GH. (1986). The tangled web of animal abuse: The links between cruelty to animals and human violence. In R. Lockwood, FR Ascione (Eds.), Cruelty to animals and interpersonal violence (pp.77-82). West Lafayette, IN: Purdue University Press.
Mcdonald JM. (1968) Homicidal Threats. Springfield, IL: Charles C. Thomas.
Miller C. Childhood animal cruelty and interpersonal violence. Clinical Psychology Review, 2001;21(5):735-749. doi: https://doi.org/10.1016/S0272-7358(00)00066-0
Morales-Vives F, Cosi S, Lorenzo-Seva U, Vigil-Colet A. The inventory of callous-unemotional traits and antisocial behavior (inca) for young people: Development and validation in a community sample. Front Psychol, 2019;10(713):1-12. doi: 10.3389/fpsyg.2019.00713
Mota-Rojas D, Monsalve S, Lezama-Garcia K, Mora-Medina P, Dominguez-Oliva A, Ramirez-Necoechea R, Garcia RDCM. Animal abuse as an indicator of domestic violence: One health, one welfare approach. Animals, 2022;12(977):1-22. https://doi.org/10.3390/ani12080977
Overton JC, Hensley C, Tallichet SE. Examining the relationship between childhood animal cruelty motives and recurrent adult violent crimes toward humans. Journal of Interpersonal Violence, 2012;27(5):899-915. doi: 10.1177/0886260511423256
Patterson-Kane EG, Piper H. Animal abuse as a sentinel for human violence: A critique. J Soc Issues, 2009;65(3):589-614. doi: https://doi.org/10.1111/j.1540-4560.2009.01615.x
Ressler RK, Burgess AW, Douglas JE. (1988). Sexual homicide-Patterns and motives. Lexington, MA: Lexington Books.
Ressler RK, Burgess AW, Douglas JE. Rape and rape-murder: One offender and twelve victims. Am J Psychiatry, 1983;140:36-40. doi: https://doi.org/10.1176/ajp.140.1.36
Ressler RK, Burgess AW, Hartman CR, Douglas JE, McCormack A. Murderers who rape and mutilate. Journal of Interpersonal Violence, 1996;1(3):273-287. doi: https://doi.org/10.1177/08862608600100300
Rock RC, Haugh S, Davis KC, Anderson JL, Johnson AK, Jones MA, Salekin RT. Predicting animal abuse behaviors with externalizing and psychopathic personality traits. Personality and Individual Differences, 2021;171(110444):1-6. doi: https://doi.org/10.1016/j.paid.2020.110444
Rowan AN. (1999). Cruelty and abuse to animals. In: FR Ascione and P Arkow (Eds.) Child abuse, domestic violence and animal abuse (pp.328-334). West Lafayette, IN: Purdue University Press.
Schechter H, Everitt D. (2006). The A to Z encyclopedia of serial killers. New York: Pocket Books.
Simons DA, Wurtele SK, Durham R. Developmental experiences of child sexual abusers and rapists. Child Abuse & Neglect, 2008;32(5):549-560. doi: https://doi.org/10.1016/j.chiabu.2007.03.027
Stone M. Violent crimes and their relationship to personality disorders. Personality and Mental Health, 2007;1:138-153. doi: 10.1002/pmh.18
Stupperich A, Strack M. Among a German sample of forensic patients, previous animal abuse mediates between psychopathy and sadistic actions. J For Sci, 2016;61(3):699-705. doi: 10.1111/1556-4029.13057
Taylor A. ‘Pig-sticking princes’: Royal hunting, moral outrage, and the republican opposition to animal abuse in nineteenth- and early twentieth-century Britain. History, 2004;89:30-48.
Van Dongen JDM. The empathic brain of psychopaths: From social science to neuroscience in empathy. Front. Psychol, 2020;11(695):1-12. doi: https://doi.org/10.3389/fpsyg.2020.00695
Vaughn MG, Fu Q, DeLisi M, Beaver KM, Perron BE, Terrell K, Howard MO. Correlates of cruelty to animals in the United States: Results from the national epidemiologic survey on alcohol and related conditions. Journal of Psychiatric Research, 2009;43(15):1213-1218. doi: https://doi.org/10.1016/j.jpsychires.2009.04.011
Verlinden S, Hersen M, Thomas J. Risk factors in school shootings. Clinical Psychology Review, 2000;20(1):3-56. doi: https://doi.org/10.1016/S0272-7358(99)00055-0
Wenocur K, VanFleet R. Animal Assisted Play Therapy® for childhood animal abuse following exposure to family violence: A case example. People and Animals: The International Journal of Research and Practice, 2024;7(1):1-14.
Wilson P, Norris G. Relationship between criminal behavior and mental illness in young adults: Conduct disorder, cruelty to animals and young adult serious violence. Psychiatry, Psychology and Law, 2003;10(1):239-243. doi: https://doi.org/10.1375/pplt.2003.10.1.239
Wright J, Hensley C. From animal cruelty to serial murder: Applying the graduation hypothesis. Int J Offender Therapy and Comparative Criminology, 2003;47:71-88. doi: https://doi.org/10.1177/0306624X0223927
Nurdan SEZGİN, PhD 
“Hayvan eziyetinden insan şiddetine: Kısa derleme” için bir yorum